‘We willen het bedrijf geleidelijk verbeteren’

Ken en Bonnie Ravenhill zien hun team als één van drie steunpilaren van het bedrijf. De andere twee zijn genetica en infrastructuur. “We zijn er niet op uit om dingen radicaal te veranderen.”

Door René Groeneveld

Het is een heldere najaarsdag in Narrikup in het zuidwesten van Australië en de temperatuur is inmiddels opgelopen tot 32 graden. Er is niet veel neerslag gevallen deze zomer. Bonnie en Ken Ravenhill staan in een droog veld, waar weinig groens valt te bespeuren. Verderop passeert een medewerker in een voertuig. Hij laat een wolk van stof achter zich.

Bonnie wijst op een lange rij mobiele betonnen voerbakken. “In de zomer voeren we onze melkkoeien hier bij”, zegt ze. “We hebben zo het voordeel van een intensief systeem, en tegelijk het voordeel van extensieve veehouderij, want we kunnen een groot deel van het jaar dag en nacht laten weiden.” Het wemelt van de vliegen bij de bakken. Maar wanneer het eenmaal goed gaat regenen, verdwijnen die zwermen weer, maakt Bonnie duidelijk.

Verderop zijn de fors uitgevallen draaimelkstal en een serie graansilo’s zichtbaar. Medewerkers rijden met auto’s en motoren heen en weer, maar er is weinig activiteit op het land. Aan het eind van de zomer verbouwen de Ravenhills niets.

Van 100 naar 1.800 melkkoeien

Ken en Bonnie Ravenhill zijn vierde generatie melkveehouder in West-Australië. Ze kochten hun bedrijf in 2013 van Kens ouders. Die streken in 1991 neer in Narrikup, waar Ravenhill Pastoral nog steeds is gevestigd. De boerderij was aanvankelijk een akkerbouwbedrijf waar graan werd verbouwd. Als melkveehouderij maakte het bedrijf een forse groei door. “Toen onze familie hier kwam, begonnen we met 100 melkkoeien en 400 vleesrunderen”, zegt Ken. Inmiddels lopen op de 1.834 hectare van Ravenhill Pastoral’s 1.800 Holstein melkkoeien en 1.500 stuks jongvee. Het vervangingspercentage ligt op 30% en de kalversterfte (inclusief doodgeboren) ligt op 3 tot 4%. Ravenhill Pastoral heeft verder nog steeds 100 Aberdeen Angus zoogkoeien plus stieren.

Narrikup ligt in de buurt van de stad Albany in de zuidwestelijke punt van Australië. Er valt zo’n 750 millimeter regen per jaar. De zomers zijn relatief koel en de winters warm. In de deelstaat West-Australië zitten 113 melkveehouders. Hun melk is grotendeels bestemd voor dagverse consumptie in de staat. De waarde van bedrijven is in de afgelopen twee jaar met zo’n 30% gestegen.

‘De voederprijzen lopen fors op, maar wij hebben gelukkig een flinke voervoorraad opgebouwd in de afgelopen jaren’

De regio van Ken en Bonnie telt slechts zeven melkveehouderijen. “Het is geen typische melkveeregio”, beklemtoont Bonnie. “Maar wij denken dat het hier juist perfect is voor melkveehouderij vanwege het gematigde weer en de koele zeewind vanuit de Grote Australische Bocht. En we hebben volop ondergronds water, meer dan genoeg voor onze koeien.”

Goed team met weinig verloop

Het team van twintig vaste werknemers vormt een cruciaal onderdeel van het bedrijf. Bonnie onderstreept dat het bedrijf vooral kijkt naar de kwaliteiten en de interesses van mensen. Diploma’s zijn van ondergeschikt belang. “We praten met mensen en vragen wat voor werk zij zoeken. Het komt zelden voor dat iemand in koeien én machines is geïnteresseerd.” De specialisatie van de vaste werknemers – er zijn geen contractwerkers – leidt ertoe dat het team al het benodigde werk op het bedrijf kan uitvoeren, zegt Ken. “Wij kunnen elke taak aan in eigen beheer. En er is weinig verloop onder het personeel.” De arbeidskosten komen uit op 3,3 cent per liter melk.

Het team is één van de drie steunpilaren van het bedrijf, geeft Bonnie aan. De overige twee zijn het investeren in genetica (zowel koeien als gras) en in infrastructuur. “Doordat we ons vooral richten op deze specifieke gebieden, hopen we – in tijden dat we moeten besparen – te kunnen bouwen op deze investeringen, zodat we verder kunnen. Dat is onze strategie. We zijn er niet op uit om dingen te veranderen, maar willen het bedrijf geleidelijk verbeteren.”

Extreem hoge melkprijs van 42 cent

Het gaat de Australische melkveehouderij al twee jaar voor de wind. De melkprijzen zijn nog nooit zo hoog geweest. Op dit moment krijgt Ravenhill Pastures €0,42 per liter uitbetaald. Daar staat tegenover dat het bedrijf voor voer ook flinke bedragen moet neertellen, als gevolg van aanhoudende droogte. “Maar al met al is nog nooit zo positief geweest”, zegt Ken. “Vooral gezien het feit dat onze investeringen gebaseerd zijn op lagere melkprijzen. De boost in resultaten was ook nodig voor Australië, want de totale melkproductie ging langzaam achteruit.”

De 20 miljoen kilo melk die Ravenhill Pastoral jaarlijks produceert, gaat naar Brownes Dairy, een West-Australisch zuivelbedrijf. Dat streeft naar een regelmatige melkaanvoer. Ravenhill levert daarom jaarrond een nagenoeg constante hoeveelheid melk, het werkt dus niet met seizoensgebonden productie zoals in grote delen van Australië de norm is. Het betekent wel dat er tijdens de droge zomermaanden extra voer nodig is om de productie op peil te houden.

In de laatste drie jaar investeerde het bedrijf in een kalverstal en een nieuwe draaimelkstal. In de 100 stands buitenmelker kan het bedrijf 500 koeien per uur melken. “We hebben naar verschillende opties gekeken, ook naar melkrobots”, zegt Ken. “Maar met het aantal koeien dat we hier hebben, de manier waarop wij willen melken, en hoe snel het moet gebeuren, was deze melkstal uiteindelijk de juiste keuze voor ons.”

Ravenhill Pastoral werkt met een ADF-melksysteem. Het melkstel brengt automatisch spenendip aan na het melken en wordt na elke melking gedesinfecteerd. “We zijn er het grootst mee op het zuidelijk halfrond, zegt Ken. Door deze automatisering zijn er slechts twee medewerkers nodig om de koeien te melken en de groepen koeien te verplaatsen.

‘Wij kunnen elke taak aan in eigen beheer. En er is weinig verloop onder het personeel’

Ook veel andere zaken zijn geautomatiseerd, zoals celgetalbepaling en bronstdetectie. Dat is een lastige taak in het warme West-Australië, Ravenhill werkt daarom met de Cowmanager oorsensor. Maar problemen met hitte zijn er nauwelijks, aldus Bonnie. “Problemen met langdurige hittestress hebben we niet dankzij de koele oceaanlucht. We hoeven ook geen speciale schuren te bouwen om de koeien schaduw te bieden. Dat moet in andere regio’s wel.”

Ook de aanschaf van land is in deze regio nog wat eenvoudiger. In de belangrijkste zuivelregio van de deelstaat aan de westkust is sprake van een flinke bevolkingsgroei, hetgeen druk zet op de prijzen. “Vaak is daar gewoon niets te koop. Daar hebben we hier geen last van”, zegt Bonnie. Ravenhill Pastoral ligt bovendien op slechts 23 kilometer afstand van de regionale stad Albany.

Maar het bedrijf is in deze streek met weinig melkveehouders wel redelijk geïsoleerd van dienstverleners. Ook daarom is ervoor gekozen al het werk zelf uit te voeren. Verder is de logistiek wat lastiger, omdat de melk over een grote afstand moet worden vervoerd.

Hoge voerkosten na droogte

De boerderij weidt de koeien op de bijna 900 hectare rond de melkstal en wachtruimte. Die grond levert zes maanden per jaar volop voer op. De gemiddelde opbrengst aan gras en kuilvoer is 18 ton droge stof per hectare, anderhalf keer zoveel als in Nederland. Het bedrijf is verder aangewezen op eigen kuilvoer, snijmais, aangekocht hooi en een mengsel van aangekochte tarwe, gerst en lupinebonen en een premix. Die worden ter plekke gemalen en gemengd.

De kosten van voer zijn hoog op dit moment, omdat West-Australië een droge lente achter de rug heeft, legt Ken uit. “We hebben hier sinds oktober geen regen gehad. De voederprijzen lopen fors op, maar wij hebben gelukkig een flinke voervoorraad opgebouwd in de afgelopen jaren.”

Met 1.800 Holstein-Friesian melkkoeien en 1.500 stuks jongvee heeft het bedrijf nu een omvang bereikt die volgens Ken en Bonnie goed te overzien is. Dit is een goede positie voor de melkveehouderij, zegt Bonnie. “We willen onze grenzen niet verder verleggen door verder te groeien. We zijn nog volop bezig met het verfijnen van het bedrijf.”